Published by Policritos
on 22.1.07 at 09:53. 
Όλοι θυμόμαστε την πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ, που όταν ήλθε ορμητικά στην εξουσία το 1981, ερωτοτροπούσε με τους «συμμάχους» του στον τριτοκοσμικό χώρο και πολλοί εγχώριοι πρασινοφρουροί έφερναν ως παράδειγμα οικονομικής ανάπτυξης προς μίμηση την «αδέσμευτη σοσιαλιστική» Γιουγκοσλαβία και τη Λιβύη του συνταγματάρχη Καντάφι. Αυτοδιαχείριση και πράσινος σοσιαλισμός ήταν στην ημερησία διάταξη τον πρώτο καιρό της Αλλαγής και το καθεστώς στη Λιβύη ταίριαζε πολύ στους οραματισμούς της υπό εκκόλαψη νομενκλατούρας της εποχής. Πολύ νερό κύλισε από τότε και ευτυχώς πια δεν απειλούμαστε από παρόμοιο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Στη Λιβύη όμως που το χρώμα του καθεστώτος είναι και παραμένει πράσινο, σημειώνονται συνταρακτικές αλλαγές προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης της οικονομίας, που εμείς σήμερα ούτε καν τολμούμε να συζητήσουμε.
Όπως μεταδίδουν τα ξένα πρακτορεία, η Κυβέρνηση της Λιβύης αποφάσισε να προχωρήσει στη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κατά το ένα τρίτο απολύοντας 400.000 εργαζομένους του δημόσιο τομέα!
Η αιτιολόγηση που δίνεται για την απόφαση αυτή είναι ότι η Λιβύη πρέπει να μειώσει τις κρατικές δαπάνες και να υιοθετήσει πολιτικές που θα ενδυναμώσουν τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Για υλοποίηση αυτής της πολιτικής μειώνεται δραστικά ο αριθμός των κρατικών υπαλλήλων και ο καθένας απολυόμενος θα εισπράξει μισθούς 3 ετών και επί πλέον ένα μικρό κεφάλαιο για να ξεκινήσει μια δική του επιχείρηση με στόχο την παραγωγή αγαθών που να είναι ευθέως ανταγωνιστικά προς τα εισαγόμενα στη χώρα. Με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση του Καντάφι σχεδιάζει τον απεγκλωβισμό της Λιβύης από τις συνέπειες της «Ολλανδικής ασθένειας» που είναι αποτέλεσμα των άφθονων κοιτασμάτων πετρελαίου της περιοχής και της αδράνειας που αυτό επιφέρει στην παραγωγική διαδικασία.
Εμείς εδώ, χωρίς Ολλανδική Ασθένεια, αλλά βαρέως ασθενείς από αριστερά ιδεολογήματα και φαντασιώσεις, εξακολουθούμε να αγωνιζόμαστε για τη «μονιμοποίηση των εκτάκτων», να καταγγέλλουμε την επιχειρηματική δράση, να δαιμονοποιούμε το κέρδος και να συρρέουμε κατά χιλιάδες σε κάθε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ για μια θέση στο δημόσιο. Το πρόβλημα είναι ότι εδώ, ενώ δεν υπάρχουν πετρέλαια για να πληρώνονται οι αργόμισθοι, απουσιάζει το σθένος για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και το πολιτικό κόστος είναι πάντα το σημείο αναφοράς κάθε κυβερνητικής δράσης.
0 Responses to “ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ . . .”
Δημοσίευση σχολίου