Με αφορμή τα τελευταία στοιχεία για την πορεία των οικονομικών της χώρας η εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ γράφει σήμερα σε κύριο σχόλιο στην πρώτη σελίδα:
«ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ
Το ελληνικό παράδ0ξο συνεχίζει να καταδιώκει και να πληγώνει την αξιοπιστία των δημόσιων οικονομικών. Όπως επί Χριστοδουλάκη έτσι και τώρα επί Αλογοσκούφη, τα ελληνικά ελλείμματα μειώνονται και το δημόσιο χρέος αυξάνεται.
>
>
Ευλόγως λοιπόν τίθεται το ερώτημα: Πώς μειώνονται τα ελλείμματα, όταν το δημόσιο χρέος αυξάνεται; Απάντηση δεν έχουμε. Το μόνο βέβαιο είναι δεν πρόκειται περί θαύματος.»
Το ερώτημα είναι αφελές.
Άλλο πράγμα είναι το έλλειμμα και άλλο το δημόσιο χρέος. Με απλά λόγια, έλλειμμα είναι η διαφορά ανάμεσα στα ετήσια έσοδα του κράτους και στις δαπάνες που κάνει. Όταν οι δαπάνες είναι μεγαλύτερες από τα έσοδα, τότε έχουμε έλλειμμα. Το έλλειμμα χρηματοδοτείται μέσω δανεισμού και ο συσσωρευμένος δανεισμός δημιουργεί το δημόσιο χρέος. Φυσικά και όταν ακόμη μειώνεται το έλλειμμα, εξακολουθεί αυτό να χρηματοδοτείται μέσω δημόσιου δανεισμού και να αυξάνει το χρέος της χώρας. Το δημόσιο χρέος αρχίζει να μειώνεται μόνο όταν σταματά το κράτος να δανείζεται και αυτό συμβαίνει όταν δεν υπάρχει έλλειμμα αλλά πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό.
Αυτά είναι βασικές έννοιες και βέβαια γνωστές στους έμπειρους οικονομικούς συντάκτες των εφημερίδων οι οποίοι όμως προτιμούν τον εύκολο εντυπωσιασμό της πρώτης σελίδας και αποφεύγουν να προβάλλουν τα ουσιαστικά ερωτήματα που καίνε.
Γιατί υπάρχουν τα ελλείμματα που δημιουργούν το δημόσιο χρέος;
Μα φυσικά διότι έχουμε επιλέξει να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε! Διότι διατηρούμε ένα σπάταλο κράτος με χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους. Διότι οι θεσμοί μας αποθαρρύνουν την επιχειρηματικότητα που δημιουργεί πλούτο και ενθαρρύνουν τον παρασιτισμό και το «βόλεμα» που συντηρείται μέσω δανεισμού. Διότι ακόμη και εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας μας που βρίσκονται εκτός δημόσιου τομέα σκέπτονται σαν δημόσιοι υπάλληλοι και αδιαφορούν για την παραγωγικότητα, π.χ. οι αγρότες δεν δουλεύουν πλέον για να φέρουν στην αγορά ανταγωνιστικά προϊόντα, αλλά για την κρατική και ευρωπαϊκή επιδότηση!
Ο Milton Friedman είχε πει κάποτε αναφερόμενος στην αμερικανική οικονομία ότι «. . . έχουμε ένα σύστημα που όλο και περισσότερο φορολογεί την εργασία και επιδοτεί τη μη-εργασία … (We have a system that increasingly taxes work and subsidizes nonwork)”.
Πού να είχε δει τι γίνεται στην Ελλάδα!
τους «Ανάλυση της Ελληνικής Οικονομίας. Η Προσοδοθηρία και οι Μεταρρυθμίσεις» (Εκδοσεις Παπαζήση 2006) ανέλυσαν με ακρίβεια το πώς οι σύγχρονοι νεοέλληνες "Βίκινκγς" προσοδοθήρες λειτουργούν εναντίον του δημοσίου συμφέροντος. Σήμερα ο Πρόεδρος του ΟΤΕ Παναγιώτης Βουρλούμης παραβρέθηκε και μίλησε στην ημερίδα του Economia Business Tank που έγινε στην αίθουσα του Χρηματιστηρίου Αθηνών με θέμα «Πώς θα ξαναχτίσουμε το νέο οικονομικό περιβάλλον». Η θεωρία των καθηγητών και το παράδειγμα που τόσο κρυστάλλινα δίνεται σήμερα από τον άξιο τιμονιέρη του ΟΤΕ φωτογραφίζουν το άλυτο πρόβλημα της χώρας.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, να τι είπε ο κ.
Παναγιώτης Βουρλούμης:
"Ο τίτλος της ομιλίας μου είναι: "Η ζωή σε μία μεγάλη Ελληνική ΔΕΚΟ".
Δεν ευθύνομαι εγώ για το τίτλο αυτό. Μου δόθηκε. Εκείνος που τον σκαρφίστηκε πήγαινε οπωσδήποτε γυρεύοντας να με βάλει σε πειρασμό και μάλλον το κατόρθωσε. Ίσως αυτά που θα πω έχουν κάποια δόση υπερβολής. Αλλά όσοι ζουν στην όμορφη χώρα μας θα καταλάβουν καλά το νόημά τους".
>
>
"Οι ΔΕΚΟ παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην οικονομία της χώρας μας και γενικότερα στη ζωή του κάθε κατοίκου της. Συγκοινωνίες, ενέργεια, ύδρευση, αποτελούν περίπου προνόμιό τους. Σε όλες σχεδόν τις οικονομικές δραστηριότητες υπάρχουν ΔΕΚΟ, ή διοικητικά-νομικά κατασκευάσματα που δύσκολα ξεχωρίζουν. Στην δημόσια υγεία και εκπαίδευση για παράδειγμα.
Δεν είναι βέβαια όλες οι ΔΕΚΟ και παραΔΕΚΟ το ίδιο, αλλά έχουν τόσα κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους που μπορούμε να γενικεύσουμε δίχως κίνδυνο να κατηγορηθούμε. Στις ΔΕΚΟ, ο ακριβής αριθμός των οποίων αποτελεί κρατικό μυστικό, σιτίζονται δεκάδες χιλιάδες ατόμων, σημαντικό ποσοστό όσων έχουν εξασφαλίσει τακτική απασχόληση στην Ελλάδα.
Επίσης οι ΔΕΚΟ τροφοδοτούν το ασφαλιστικό σύστημα με αρκετές χιλιάδες άτομα κάθε χρόνο. Ένα μεγάλο και αυξανόμενο μέρος του προϋπολογισμού πηγαίνει για να καλύπτει τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ και των Ταμείων τους.
Είναι οι ΔΕΚΟ ένα ενδιαφέρον και ιδιόμορφο φαινόμενο της χώρας μας και αξίζει να περιγράψουμε την ζωή εκεί. Αλλά για ποιους; Στις ΔΕΚΟ κατοικούν πολλών ειδών άνθρωποι και η ζωή δεν είναι ίδια για όλους.
Για να ξεπεράσω τις δυσκολίες αποφάσισα να παρομοιάσω τις ΔΕΚΟ με ένα πλοίο, κρουαζιερόπλοιο ας πούμε. Το πλοίο έχει πρώτη θέση αλλά και θέση καταστρώματος και όλες τις ενδιάμεσες. Η πλοιοκτήτρια εταιρία διαθέτει σωσίβια για μερικούς αλλά όχι για όλους. Άλλοι πληρώνουν εισιτήριο και άλλοι ταξιδεύουν δωρεάν.
Στο πλοίο μας λοιπόν την πρώτη θέση και μάλιστα λουξ την έχουν καταλάβει οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Πλήρωμα ή επιβάτες; Δύσκολο να πει κανείς. Πληρώνονται καλά για να ταξιδεύουν αμέριμνα, έχουν και ειδικά προνόμια, εξασφαλίζουν καμπίνα και για τα παιδιά τους. Αν είναι τυχεροί το καράβι ΔΕΚΟ αποτελεί σκαλοπάτι για το υπερωκεάνιο πολυτελείας της Βουλής.
Μία ΔΕΚΟ μεσαίου μεγέθους μπορεί να συντηρεί αρκετούς απ’ αυτούς αλλά οπωσδήποτε οι θέσεις είναι περιορισμένες. Στην τουριστική θέση όμως ο χώρος είναι ελαστικός και σχεδόν απεριόριστος. Όνειρο του κάθε Έλληνα και Ελληνίδας, ιδίως της ανύπαντρης, είναι να ναυτολογηθεί πλήρωμα σε μια ΔΕΚΟ. Καλός και τακτικός μισθός, επιδόματα, σίγουρη δια βίου δουλειά, σύνταξη νωρίς.
Συνθήκες ζωής στο κρουαζιερόπλοιο καλλίτερες και πιο σίγουρες από τα σαπιοκάραβα της γραμμής, π.χ. την Δημητρούλα. Και το πιο σπουδαίο, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980 τα πληρώματα στασίασαν, έδιωξαν τους επιβάτες και κάθισαν αυτά στην τουριστική θέση.
Η ζωή εκεί είναι άνετη και η πίεση για μια θέση ακαταμάχητη. Όσο κι αν προσπαθεί το λιμεναρχείο να τον περιορίσει ο αριθμός του πληρώματος αυξάνεται συνέχεια, μέχρι που κρέμονται σαν μαϊμούδες από το ξάρτια.
Εκτός από το τακτικά ναυτολογημένο πλήρωμα υπάρχουν και οι έκτακτοι και συμβασιούχοι ναύτες και καμαρότοι, αυτοί που πήδηξαν μέσα στο καράβι συνήθως στις παραμονές κάποιων εκλογών. Αυτοί πάνε κατάστρωμα και σκοπός μοναδικός της ζωής τους έχει γίνει να πάρουν κι αυτοί το φυλλάδιο και να περάσουν στην τουριστική θέση.
Υπάρχουν τέλος και οι λαθρεπιβάτες. Γι’ αυτούς δεν μπορεί κανείς να μάθει πολλά γιατί είναι καλά κρυμμένοι. Μπορεί και να μην βρίσκονται καθόλου μέσα στο πλοίο ΔΕΚΟ αλλά να έχουν τρυπώσει κάπου στη στεριά, ίσως σε κάποιο πολιτικό γραφείο, για παράδειγμα. Αλλά θα ρωτήσει κάποιος -και οι επιβάτες τι έγιναν; εκείνοι που πλήρωσαν εισιτήριο πού είναι; Αυτούς τους έχουν κατεβάσει στ’ αμπάρια, στοιβαγμένους και τους πάνε και τους φέρνουν όπως θέλουν.
Το κρουαζιερόπλοιο ΔΕΚΟ ταξιδεύει για το βόλεμα και τέρψη του πληρώματος, η μεταφορά και εξυπηρέτηση των επιβατών είναι δευτερεύουσα και συμπτωματική υπόθεση. Αναγκαίο κακό ας πούμε, και κάποιος τέλος πάντων πρέπει να πληρώνει.
Στην γέφυρα ο καπετάνιος καπνίζει το τσιμπούκι του και ατενίζει με τα κιάλια τον ορίζοντα. Που και που στρέφει το βλέμμα του και προς την κουβέρτα αλλά αμέσως αποστρέφει τα μάτια του με βδελυγμία. Η θέση του μακρινού ορίζοντα τον ηρεμεί.
Δίνει πορεία στον τιμονιέρη: Κρατήσου μακριά από τις ξέρες των αποφάσεων, άφησε το καράβι να πηγαίνει με τα ρεύματα, οδήγα το μακριά από λιμάνια που παραμονεύει η επιθεώρηση κι ο νηογνώμονας. Τι γυρεύεις; να μας πιάσουν χωρίς πιστοποιητικά, με υπεράριθμους; Κυρίως απέφευγε τις φουρτούνες, μόλις ακούσεις στο δελτίο μποφόρ ζήτα απαγορευτικό και άραξε κάπου ήσυχα μέχρι να περάσουν.
Η πλοιοκτήτρια εταιρία δεν θέλει φασαρίες. Γι’ αυτό μας έβαλαν εδώ και τα αφεντικά τα ψηφίζει το πλήρωμα. Λοιπόν προσοχή, τι κι αν το καράβι έχει πάρει κλίση, τι και αν τελειώνουν τα καύσιμα, τι κι αν σε κάποια φουρτούνα μπορεί να μπατάρουμε; Αυτές τις απαισιόδοξες σκέψεις πρέπει να τις αποδιώχνουμε, άλλωστε τ’ ακούμε αυτά χρόνια και κούτσα-κούτσα το καράβι αρμενίζει, μπάζει αλλά κι οι αντλίες δουλεύουν, έχουμε τους επιβάτες, να τρομπάρουν.
Άντε να καβατζάρουμε και τον επόμενο κάβο -εκλογές- και μετά βλέπουμε. Η θάλασσα αρρωσταίνει αλλά δεν πεθαίνει, το ίδιο και η Ελλάδα.»
Η χώρα χρειάζεται πολιτικούς με τη γλώσσα του Παναγιώτη Βουρλούμη.
