ΠΟΛΥΚΡΙΤΟΣ

ΘΕΜΑΤΑ, ΣΧΟΛΙΑ, ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΛΙΓΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ


Η χθεσινή Ελευθεροτυπία φιλοξενεί στις σελίδες της μια συζήτηση που είχε η δημοσιογράφος Ολυμπία Λιάτσου με τον πρόεδρο της ΔΟΕ κ. Δ. Μπράτη. Ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των δασκάλων, πιστός στην προσωπική του στρατηγική να συντηρεί με κάθε μέσο το δημόσιο προφίλ του, κακέκτυπο αντίγραφο των συναδέλφων του της εποχής της συνδικαλιστικής παρακμής στη Μεγάλη Βρετανία των δεκαετιών 1950 – 1960, διαχειρίζεται τη δημοσιότητα που πέτυχε με πολύ έξυπνο τρόπο έχοντας απ’ ότι φαίνεται ένα και μοναδικό στόχο: να είναι υποψήφιος σε προσεχείς βουλευτικές εκλογές και βουλευτής στη Βουλή των Ελλήνων αν τα καταφέρει να εκλεγεί, πάντα για το καλό του λαού!

Ο κύριος Δημήτρης Μπράτης ουδόλως ενδιαφέρεται κατά βάθος για την πολυπληθή τάξη που εκπροσωπεί και τα πραγματικά προβλήματα της. Όπως και άλλοι συνάδελφοι του από το χώρο του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, έχει την ευγενή φιλοδοξία της πολιτικής καριέρας και αυτό περνάει μέσα από τη λαϊκίστικη τακτική μιας συνδικαλιστικής δράσης που προβάλει με πείσμα εξωπραγματικά αιτήματα και απορρίπτει οποιαδήποτε πρόταση για εκσυγχρονισμό, αλλαγή και βελτίωση της δουλειάς των εργαζομένων, στην προκειμένη περίπτωση του επιπέδου εκπαίδευσης που προσφέρεται στα παιδιά.

Με αλαζονικό ύφος κρίνει τον κ. Αλογοσκούφη «ότι φάσκει και αντιφάσκει», καταδικάζει την υπουργό Παιδείας επειδή κατά τη γνώμη του «επέδειξε μια πρωτοφανή αδιαλλαξία» και καταλήγει να θεωρεί «νίκη του συνδικαλιστικού κινήματος» τη συνάντηση του με τον Πρωθυπουργό!

Για τον κ. Μπράτη μάλλον τα 18 χρόνια που έκανε το δάσκαλο ήταν πολλά και χαμένα για την καριέρα του και έτσι άλλαξε πορεία επιλέγοντας το σίγουρο δρόμο του εκ του ασφαλούς μάχιμου συνδικαλισμού που συνήθως στη χώρα μας οδηγεί σε προβολή και αξιώματα. Έχοντας διασφαλίσει τη βεβαιότητα εργασίας, τη σύνταξη του και το εφάπαξ που δίνει η μονιμότητα του δημόσιου τομέα και γνωρίζοντας την ιδιαιτερότητα και τις ευκαιρίες που θα του πρόσφερε η συνδικαλιστική δράση ειδικά στο χώρο των εκπαιδευτικών, πέτυχε να φθάσει στη θέση του προέδρου της διδασκαλικής ομοσπονδίας. Αυτό που χρειαζόταν ακόμη ήταν να δημιουργηθεί μια αναστάτωση για να γίνει γνωστός στο πανελλήνιο και το κατάφερε με την τελευταία απεργία που παρέλυσε τα σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης για 6 εβδομάδες αφήνοντας πίσω μόνο χαμένους - τα παιδιά, τους γονείς και τους ίδιους τους δασκάλους που τον ακολούθησαν. Οπωσδήποτε σε προσωπικό επίπεδο πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο κ. Μπράτης έγινε πρόσωπο της ημέρας όχι μόνο επειδή δρούσε με τα νώτα προστατευμένα από τη μονιμότητα της θέσης του, αλλά και διότι διαθέτει μια γοητεία και επικοινωνιακή άνεση που θα τη ζήλευαν αρκετοί άχρωμοι και «ξύλινοι» πολιτικοί του τόπου μας. Ο κ. Μπράτης είναι χαρισματικός στο πεδίο δράσης του.

Μεταξύ άλλων λοιπόν ο πρόεδρος της ΔΟΕ στη συζήτηση με τη δημοσιογράφο της εφημερίδας συγκρίνει την ευνοϊκή έκβαση της κινητοποίησης των αστυνομικών που κατέληξε σε ικανοποίηση οικονομικών αιτημάτων τους με την αποτυχία των δασκάλων να πετύχουν ικανοποίηση ανάλογων αιτημάτων και κατηγορεί τον υπουργό Οικονομικών ότι «ακυρώνει τον εαυτό του» με την πολιτική του. Μα αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα! Δεν ζητούσαν αυξήσεις 40% οι αστυνομικοί. Ούτε είναι η αστυνομία ο Πίθος των Δαναϊδων όπως είναι η δημόσια εκπαίδευση. Όσα χρήματα και να δοθούν στην παιδεία, θα χαθούν όλα αν δεν προηγηθεί μια ριζική μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμός που θα περιλαμβάνει αναγκαστικά την καθημερινή αξιολόγηση του έργου που παράγουν οι δάσκαλοι και τα σχολεία. Όμως η λέξη αξιολόγηση από μόνη της είναι εξορκισμένη από το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων της χώρας.

Λέει ακόμη ο κ. Μπράτης ότι «ο δάσκαλος δίδαξε με την απεργία του»!

Τι ακριβώς δίδαξε; Ότι όλοι μπορούν να κάνουν τον παλικαρά και αγωνιστή αν έχουν πρώτα καταφέρει να βολευτούν σε μια κόγχη του δημόσιου τομέα με μόνιμη δια βίου εργασία χωρίς ουσιαστικό έλεγχο της ποιότητας του έργου που παράγουν και χωρίς να απειλείται το εισόδημα που εισπράττουν κάθε μήνα από το δημόσιο κορβανά.

Ποιους δίδαξε; Μα φυσικά τους άλλους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές που σίγουρα και αυτοί φιλοδοξούν να γίνουν «πρόσωπα της ημέρας» χωρίς βέβαια να απειλούνται και να διακινδυνεύουν το ισόβια εξασφαλισμένο μεροκάματο.

Αφού μας υπόσχεται νέες κινητοποιήσεις, δίνει και το υστερόγραφο στη «συνέντευξη». Τι θα γίνει με την αναπλήρωση των χαμένων ημερών διδασκαλίας; Δεν θα γίνει τίποτα! Ο κ. Μπράτης απορρίπτει «για παιδαγωγικούς, διδακτικούς και ψυχολογικούς λόγους» την επιμήκυνση του καθημερινού ωραρίου και την αξιοποίηση ημερών από τις διακοπές Χριστουγέννων και Πάσχα. Αυτό δα έλειπε μετά τη λήξη της απεργίας να δουλέψουν κάτι παραπάνω από το κεκτημένο ωράριο οι δάσκαλοι. Έτσι κι αλλιώς μήπως στις κανονικές ώρες διδασκαλίας κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς προσφέρουν το έργο που οφείλουν; Δυστυχώς όχι και οι φωτεινές εξαιρέσεις δασκάλων που δίνουν τον εαυτό τους στην εκπαίδευση από προσωπικό μεράκι και αγάπη για τη δουλειά που κάνουν, είναι πολύ λίγες και χάνονται κι αυτές στον Πίθο των Δαναΐδων που προαναφέραμε.

1 Responses to “«Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΔΙΔΑΞΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΟΥ» !”

  1. # Anonymous Ανώνυμος

    Οι τρείς κυριότεροι λόγοι για να γίνει κανείς δάσκαλος :

    1. ΙΟΥΝΙΟΣ
    2. ΙΟΥΛΙΟΣ
    3. ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

    ;-)  

Δημοσίευση σχολίου



Site Meter