ΠΟΛΥΚΡΙΤΟΣ

Ακούω ότι μερικοί Bloggers, αντιγράφοντας «επαναστατικές» τακτικές περασμένων εποχών, καλούν σε συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος άλλους Bloogers την Τετάρτη 29 Αυγούστου για να διαμαρτυρηθούν για τις πυρκαγιές. Κάποιος μάλιστα προτρέπει να φορέσουν όλοι μαύρα και σε σχετική αφίσα διατυπώνεται βαρύγδουπα το ερώτημα «Αφήσατε την Ελλάδα να γίνει στάχτη – Γιατί;»

Σε ποιους απευθύνεται το ερώτημα; Ποια μπορεί να είναι η απάντηση; Τι σκοπό μπορεί να έχει αυτή η συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος 20 ημέρες πριν από τις εθνικές εκλογές;

Ας θυμηθούμε γιατί ξεσπούν οι πυρκαγιές. Τι συμβαίνει; Ποιοι ευθύνονται; Μερικές χιλιοειπωμένες αλήθειες για τις αιτίες και τους υπευθύνους των πυρκαγιών είναι:

Τυχαία γεγονότα, όπως καύσωνας, σπινθήρες στις γραμμές μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, σπασμένα γυαλιά που εστιάζουν τις καυτές ακτίνες του ήλιου στα ξερά και εύφλεκτα χόρτα, κλπ.
Μερικοί εγκληματικά αμελείς, όπως η γιαγιά στο χωριό που θα ανάψει φωτιά για το τσουκάλι της ή για να κάψει μερικά σκουπίδια, ή ο γνωστός σε όλους μας χαρακτηριστικός νεοέλληνας που ποτέ δεν διανοείται να σβήσει το αποτσίγαρο του στο τασάκι του αυτοκινήτου του και μόνιμα το πετάει στο δρόμο.
Οικοπεδοφάγοι εμπρηστές. Αυτή η κατηγορία έχει σημειώσει μεγάλες επιτυχίες στην μεταπολεμική Ελλάδα και πάντα σχεδιάζει τα επόμενα κτυπήματα της με τη βεβαιότητα ότι στο τέλος κάτι θα κερδίσει.
Εμπρηστές νέου τύπου που απεργάζονται την απαξίωση της πολιτικής ζωής στη χώρα με τη δημιουργία χάους, όταν και όπου μπορούν. Ανάμεσα σ’ αυτούς ίσως συναντήσει κανείς γνωστούς κουκουλοφόρους αναρχικούς των Εξαρχείων που το χειμώνα καίνε την Αθήνα, μέλη νεοφασιστικών οργανώσεων, κατάλοιπα της χούντας (πόσα υπάρχουν άραγε ακόμη;) και τις οίδε τι άλλα αποβράσματα που ακόμη δεν έχει απαντηθεί πότε ενεργούν μόνα τους και πότε με εντολή άλλων.
Τρελοί πυρομανείς που τους συνεπαίρνει η εικόνα της καταστροφής και του θανάτου.

Όλοι αυτοί βέβαια βρίσκουν εύκολο πεδίο δράσης σε μια Ελλάδα που ο καθένας κάνει ότι θέλει, που ποτέ δεν κατάφερε να φτιάξει ένα δικό της αποτελεσματικό μηχανισμό πρόληψης και διαχείρισης κρίσεων, σε μια Ελλάδα που δεν έχει ακόμη μπορέσει να εκσυγχρονισθεί, σε μια Ελλάδα που κανείς δεν πειθαρχεί πουθενά και όλοι θεωρούν το «Κράτος» υπεύθυνο να καθαρίσει τα πεζοδρόμια από το χιόνι το χειμώνα και τους δρόμους από τα ξερά φύλα τα καυτά καλοκαίρια. Αυτή είναι η Ελλάδα είχε αναφωνήσει κάποτε στη Βουλή Έλληνας Πρωθυπουργός και είχε πολύ δίκιο.

Σ’ αυτή λοιπόν την Ελλάδα, μια πρωτοβουλία μερικών ακτιβιστών καλεί τους Bloggers σε «μαυροφορεμένη» συγκέντρωση διαμαρτυρίας για της πυρκαγιές επιχειρώντας, μάλλον χωρίς να το καταλαβαίνει, να πλήξει δύο από τα ισχυρότερα όπλα που διαθέτει σήμερα ο ελεύθερος πολίτης του κυβερνοχώρου, δηλαδή την ανωνυμία και την υποτιθέμενη σοβαρότητα. Μπροστά στη γοητεία μιας πρόσκαιρης κι ασήμαντης δημοσιότητας, οι διοργανωτές της συγκέντρωσης μειώνουν τη δύναμη της φωνής του ελεύθερου Blogger καλώντας σε συμμετοχή σε μια εκ των πραγμάτων μικρή και αστεία συγκέντρωση στην οποία ο μόνος στόχος θα είναι η κυβέρνηση και κύριο σύνθημα η καταψήφιση της στις επερχόμενες εκλογές.

Κανείς σοβαρός Blogger δεν πρέπει να παίρνει μέρος σε παρόμοια πανηγύρια. Η πένα του καθενός πρέπει να μείνει ελεύθερη και ανεξάρτητη, χωρίς καπελώματα από «οργανωτές» με ντουντούκες που πάντα, ψάχνοντας για τα δέντρα, χάνουν το δάσος, ακόμη κι όταν έχει πιάσει φωτιά.

Όταν τις παραμονές του δημοψηφίσματος στην Κύπρο τον Απρίλιο του 2004 ο Τάσσος Παπαδόπουλος κάλεσε τους Κυπρίους να απορρίψουν το Σχέδιο Ανάν, πρόσθετε το όνομα του στη μακρά λίστα των υπευθύνων για τις χαμένες ευκαιρίες στην ιστορία του νησιού. Τα από τηλεόρασης κροκοδείλια δάκρυα του Κύπριου Προέδρου πότισαν εκείνο το βράδυ τον ελληνοκυπριακό σωβινισμό και το 76% των Κυπρίων απέρριψε το Σχέδιο Ανάν και μπλόκαρε το δρόμο που άνοιγε για την επανένωση του νησιού.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, από την εποχή του Ακρίτα, έχει παίξει πολλούς ρόλους στις δεκαετίες που πέρασαν. Θα τον κρίνει η ιστορία. Θα τον κρίνουν και πάλι οι ίδιοι οι Κύπριοι που θα κληθούν να εκλέξουν νέο Πρόεδρο της Κύπρου το Φεβρουάριο 2008. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει, αν κάποια τηλεοπτική σκηνοθεσία της τελευταίας στιγμής με τον Τάσσο Παπαδόπουλο να δακρύζει πάλι, τον αναδείξει και αυτή τη φορά νικητή των εκλογών. Πάντως, το θέατρο με τα «κοιτάσματα πετρελαίου» που προσπάθησε να παίξει ξεκινώντας το σόου ένα χρόνο πριν για να διαμορφώσει κατάλληλα την κοινή γνώμη, κατέληξε όπως αναμενόταν, σε φιάσκο και μένει να δούμε τι άλλους «άσσους» έχει κρυμμένους ο Πρόεδρος στην πολιτική του φαρέτρα.

Αναφέρει η έκθεση:
« . . . . An opportunity for change in Greek Cyprus may emerge if presidential elections in February 2008 produce a more pro-reunification president than the current hardliner, Tassos Papadopoulos. It is worth remembering that the hostility between Ankara and Athens dissolved when a new Greek government decided its strategic interest was to bring Turkey into Europe. Some Greek Cypriot officials say they believe the same».

Και στη συνέχεια, σχετικά με το ρόλο του ΑΚΕΛ στις εξελίξεις, παρατηρεί:
«The Cypriot communists, Akel, urged a “no” in 2004 because they were locked in a ruling coalition with Papadopoulos. They split with him in July 2007 and may field a candidate with a new approach in 2008».

Το ΔΗΚΟ βέβαια κατακεραύνωσε αμέσως την Ομάδα Διεθνών Κρίσεων και όπως συνηθίζουν να αντιδρούν οι «υπερπατριώτες» στην Κύπρο, αλλά και εδώ, καταδίκασε τη «νέα προκλητική παρέμβαση ξένων παραγόντων στα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα της Κύπρου». Πάντα ο ξένος παράγοντας φταίει για όλα! Γνωστό το παραμύθι. Αυτή τη φορά πάντως, μετά τη αλλαγή στάσης του ΑΚΕΛ, διαφαίνεται το ενδεχόμενο διαφορετικού σκηνικού στη πολιτική ζωή της Κύπρου και ίσως η προσεκτική τακτική αποστάσεων που τηρεί και ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου απέναντι στον Τάσσο Παπαδόπουλο, υποδηλοί ακριβώς αυτό.