Η υποχώρηση – θα ξέρουμε σύντομα αν ήταν άτακτη, ή τακτική - του Υπουργείου Παιδείας στην εν εξελίξει αντιπαράθεση με τις συντεχνίες των πανεπιστημιακών, εκπαιδευτικών και ενός μέρους της σπουδαστικής κοινότητας, ίσως ήταν αναμενόμενη και σύμφωνη με τη σημερινή κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας. Στην τελευταία μαρξιστική χώρα της Ευρώπης, όπως απεκάλεσε την Ελλάδα η εφημερίδα Wall Street Journal σε παλαιότερη ανταπόκριση της από την Αθήνα, όπου οι διάφορες κοινωνικές ομάδες με όχημα την δήθεν προστασία των λαϊκών κατακτήσεων περιφρουρούν τα στενά συμφέροντα και κεκτημένα τους με κριτήριο το καλύτερο προσωπικό βόλεμα και την ήσσονα προσπάθεια, κάθε πρωτοβουλία εκσυγχρονισμού σε οποιοδήποτε επίπεδο, πρέπει να πολεμήσει και συχνά ηττάται από τη λυσσασμένη άρνηση ενός αντιδραστικού συντηρητισμού που δυστυχώς τέμνει οριζόντια όλες τις πολιτικές παρατάξεις. Αυτό που βλέπουμε σήμερα στο χώρο της παιδείας, το έχουμε ξαναδεί στις αγροτικές κινητοποιήσεις όπου οι αγρότες θέλουν να παράγουν όχι για το προϊόν, αλλά για την επιδότηση. Το είδαμε στο ξεσήκωμα των μικρομεσαίων για να μην αλλάξει το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων. Το σημειώνουμε καθημερινά στο όραμα των νέων για μια θέση στο δημόσιο, ή στη φιλοδοξία για την «αρπαχτή» που θα λύσει τα προβλήματα τους. Το παρατηρούμε στην καθημερινή άρνηση των περισσότερων συμπολιτών μας να πειθαρχούν σε βασικούς και αναγκαίους όρους λειτουργίας της σύγχρονης δυτικής δημοκρατίας, όπως π.χ. να συμμορφώνονται με τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας, ή να μη φοροδιαφεύγουν. Οι ελληνική κοινωνία στη μεγάλη πλειοψηφία της δυστυχώς αρνείται τον εκσυγχρονισμό και δεν έχει συνειδητοποιήσει τις σαρωτικές αλλαγές των καιρών. «Αυτή είναι η Ελλάδα» είπε κάποτε ένας πρωθυπουργός.
Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσουκαλάς σε παλαιότερο άρθρο του το 1993 με το χαρακτηριστικό τίτλο «Τζαμπατζήδες στη χώρα των θαυμάτων – περί Ελλήνων στην Ελλάδα» έγραφε:
«…η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, ως σύνολο, εμφανίζει μια προϊούσα αντίσταση σε προσαρμογές οι οποίες οδηγούν σε σύγχρονες δομικές και οργανωτικές μορφές ορθολογικής ανάπτυξης». Η ελληνική κοινωνία αντιστέκεται στις αλλαγές και θα είχε ενδιαφέρον να ακουσθούν οι απόψεις του Κ. Τσουκαλά για τη σημερινή κατάσταση και την κατάντια της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα τη στιγμή μάλιστα που οι καθηγητές ενώ απορρίπτουν κάθε ιδέα για ουσιαστική αξιολόγηση του έργου τους από την πολιτεία, ζητούν να διαχειρίζονται οι ίδιοι τους δημόσιους οικονομικούς πόρους των δημόσιων πανεπιστημίων και των σχολών.
Η πεισματική άρνηση για αξιολόγηση ταιριάζει βέβαια με τις καταβολές του νεώτερου ελληνικού κράτους. Όπως αναφέρει ο Αντώνης Μακρυδημήτρης στο βιβλίο του «Διοίκηση και Κοινωνία», στα πρώτα επαναστατικά ελληνικά συντάγματα υπήρχε η διατύπωση για την αξιοκρατία : «Όλοι οι Έλληνες σε όλα τα αξιώματα και τιμάς έχουσι το αυτό δικαίωμα, δοτήρ δε τούτου μόνη η αξιότης εκάστου». Η Αξιοκρατία συνεπάγεται τη συνεχή αξιολόγηση, αλλά αυτό όπως είχε τότε εγκαταλειφθεί στη τελική διατύπωση του συντάγματος του 1844, έτσι απορρίπτεται και σήμερα από πολλά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Προχθές σε τηλεοπτικό πάνελ της ΝΕΤ, ο προσκεκλημένος συνδικαλιστής καθηγητής κ. Μαΐστρος ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε από την κυβέρνηση να διπλασιάσει τις πιστώσεις για την Παιδεία και απαιτούσε να έχουν οι καθηγητές απόλυτη ελευθερία στη διαχείριση όλων αυτών των πιστώσεων! Αυτό είναι συντεχνιακό θράσος και πρέπει να βασίζεται στη βεβαιότητα εκ μέρους των ότι η πολιτική εξουσία είναι αδύναμη μπροστά στο μέτωπο που έχει αναπτυχθεί και ότι τελικά θα υποχωρήσει.
Είναι έτσι; Πολύ γρήγορα θα γνωρίζουμε.
Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσουκαλάς σε παλαιότερο άρθρο του το 1993 με το χαρακτηριστικό τίτλο «Τζαμπατζήδες στη χώρα των θαυμάτων – περί Ελλήνων στην Ελλάδα» έγραφε:
«…η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, ως σύνολο, εμφανίζει μια προϊούσα αντίσταση σε προσαρμογές οι οποίες οδηγούν σε σύγχρονες δομικές και οργανωτικές μορφές ορθολογικής ανάπτυξης». Η ελληνική κοινωνία αντιστέκεται στις αλλαγές και θα είχε ενδιαφέρον να ακουσθούν οι απόψεις του Κ. Τσουκαλά για τη σημερινή κατάσταση και την κατάντια της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα τη στιγμή μάλιστα που οι καθηγητές ενώ απορρίπτουν κάθε ιδέα για ουσιαστική αξιολόγηση του έργου τους από την πολιτεία, ζητούν να διαχειρίζονται οι ίδιοι τους δημόσιους οικονομικούς πόρους των δημόσιων πανεπιστημίων και των σχολών.
Η πεισματική άρνηση για αξιολόγηση ταιριάζει βέβαια με τις καταβολές του νεώτερου ελληνικού κράτους. Όπως αναφέρει ο Αντώνης Μακρυδημήτρης στο βιβλίο του «Διοίκηση και Κοινωνία», στα πρώτα επαναστατικά ελληνικά συντάγματα υπήρχε η διατύπωση για την αξιοκρατία : «Όλοι οι Έλληνες σε όλα τα αξιώματα και τιμάς έχουσι το αυτό δικαίωμα, δοτήρ δε τούτου μόνη η αξιότης εκάστου». Η Αξιοκρατία συνεπάγεται τη συνεχή αξιολόγηση, αλλά αυτό όπως είχε τότε εγκαταλειφθεί στη τελική διατύπωση του συντάγματος του 1844, έτσι απορρίπτεται και σήμερα από πολλά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Προχθές σε τηλεοπτικό πάνελ της ΝΕΤ, ο προσκεκλημένος συνδικαλιστής καθηγητής κ. Μαΐστρος ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε από την κυβέρνηση να διπλασιάσει τις πιστώσεις για την Παιδεία και απαιτούσε να έχουν οι καθηγητές απόλυτη ελευθερία στη διαχείριση όλων αυτών των πιστώσεων! Αυτό είναι συντεχνιακό θράσος και πρέπει να βασίζεται στη βεβαιότητα εκ μέρους των ότι η πολιτική εξουσία είναι αδύναμη μπροστά στο μέτωπο που έχει αναπτυχθεί και ότι τελικά θα υποχωρήσει.
Είναι έτσι; Πολύ γρήγορα θα γνωρίζουμε.
0 Responses to “Η κρίση στα Πανεπιστήμια”
Δημοσίευση σχολίου