ΠΟΛΥΚΡΙΤΟΣ

Σύμφωνα με άρθρο των N.Y. Times, ένας Γάλλος ευρωβουλευτής, ο κύριος Alain Lamassoure, ούτε λίγο ούτε πολύ πρότεινε την επιβολή φορολογίας στους ευρωπαίους χρήστες του ίντερνετ για την αποστολή και λήψη ηλεκτρονικού ταχυδρομείου καθώς και στους συνδρομητές κινητής τηλεφωνίας για την αποστολή μηνυμάτων SMS, με στόχο την ενίσχυση του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Βέβαια ξεσηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριών εναντίον του και ο εκλεγμένος γραφειοκράτης του Στρασβούργου αναδιπλώθηκε δηλώνοντας ότι απλά έθεσε μια πρόταση για συζήτηση στα πλαίσια των εργασιών της ομάδας εργασίας που μελετά τρόπους αύξησης του προϋπολογισμού της Ε.Ε. με στόχο την κάλυψη των δαπανών οι οποίες συνεχώς αυξάνονται και δήλωσε ότι δεν είναι ιδέα που υποστηρίζει ο ίδιος. Η πρόταση βασιζόταν μεταξύ άλλων σε στοιχεία της IDC που εκτιμούν ότι για το 2006 θα διακινούνται κάθε μέρα περίπου 60 δισεκατομμύρια μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου - το αντίστοιχο νούμερο για το 2005 ήταν 32 δισεκατομμύρια μηνύματα - και σε μια μελέτη του αναλυτή Thomas Husson της Jupiter Research που εδρεύει στο Παρίσι η οποία υπολόγισε ότι το 2005 στάλθηκαν 157 δισεκατομμύρια μηνύματα μεταξύ κινητών τηλεφώνων και ξοδεύτηκαν περίπου 15 δις ευρώ.
Στην αναμενόμενη αντίδραση των χιλιάδων χρηστών του ίντερνετ προστέθηκε και η έντονη απόρριψη της πρότασης από την ευρωπαϊκή ομοσπονδία των Internet Service Providers της οποίας ο Γεν. Γραμματέας δήλωσε χαρακτηριστικά ότι η σκέψη για επιβολή τέτοιου φόρου «είναι μια από τις πιο αλλόκοτες πρωτοβουλίες που έχουν ακουστεί και δεν πρόκειται να βελτιώσει το προφίλ της Ευρωπαϊκής Ένωσης αν υιοθετηθεί».

Αυτό που αξίζει να ξαναθυμηθούμε με αφορμή την προηγούμενη είδηση είναι ότι η Ευρώπη των γραφειοκρατών δεν οδηγείται πουθενά χωρίς σοβαρή αναθεώρηση και κατάργηση των αντιαναπτυξιακών πρακτικών που καθορίζουν μέχρι σήμερα την οικονομική πορεία της. Η χάραξη πολιτικής με βάση την υψηλή φορολογία δεν οδηγεί σε ανάπτυξη αλλά σε μαρασμό. Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία είναι μια πραγματικότητα. Αυτό που μετράει πλέον είναι το πώς μπορούμε να προσφέρουμε στην παγκόσμια αγορά τα καλύτερα και τα φθηνότερα προϊόντα. Η Ευρώπη δυστυχώς φαίνεται ότι έχει ξεπεράσει το σταυροδρόμι όπου όφειλε προ πολλού να είχε αποφασίσει προς τα πού θα πορευθεί. Ο ένας δρόμος ήταν η δραστική μείωση της φορολογίας. Μόνο έτσι θα έμπαινε τέλος στη τιμωρία του κέρδους και θα απελευθερώνονταν οι δυνάμεις της αγοράς. Με τέτοιες αποφάσεις προχώρησε η Ιρλανδία και η δραματική μείωση της φορολογίας στη χώρα αυτή δημιούργησε τις προϋποθέσεις για μια εκρηκτική ανάπτυξη που την έφεραν μέσα σε λίγα χρόνια στη δεύτερη θέση σε βιοτικό επίπεδο στην Ευρώπη μετά το Λουξεμβούργο. Σύμφωνα με το Ιρλανδικό Εθνικό Συμβούλιο για τον Ανταγωνισμό (NCC) από 1995 – 2003 τα έσοδα από φόρους στη χώρα ως ποσοστό του ΑΕΠ μειώθηκαν κατά 10%. Η επιλεγόμενη «Κελτική Τίγρης» όταν περιόρισε το 2003 τη φορολογία επιχειρήσεων στο 12,5 % συνάντησε την οργισμένη αντίδραση ευρωπαϊκών κύκλων που την κατηγόρησαν για «φορολογικό dumping». Όμως η χώρα αυτή έπραξε σωστά και κρίνεται από το αποτέλεσμα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται ότι έχει επιλέξει την αντίθετη πορεία με βαριά φορολογία της οικονομίας για να κλείνει τις τρύπες σε ένα προϋπολογισμό που κυρίως συντηρεί τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και σκοτώνει την ανάπτυξη. Η σκέψη του Γάλλου ευρωβουλευτή για υιοθέτηση μιας ακόμη φορολογίας είναι δυστυχώς απόλυτα συμβατή με τις επιλογές της Ευρώπης. Το ίδιο είναι και ο ασφυκτικός έλεγχος στη διακίνηση των κεφαλαίων που έχει επιβληθεί με την Οδηγία για τις αποταμιεύσεις (Council Directive 2003/48/EC) που ορίζει ότι τα κέρδη από τόκους αποταμιεύσεων θα φορολογούνται στη χώρα μόνιμης κατοικίας του καταθέτη και όχι στη χώρα που ο ίδιος διάλεξε για να έχει την καλύτερη δυνατή νόμιμη απόδοση. Αυτό πρακτικά απαγορεύει τις καταθέσεις σε χώρες μέλη με χαμηλότερη φορολογία και πλήττει την ελεύθερη λειτουργία της οικονομίας της αγοράς. Η οδηγία αυτή ήδη ενσωματώθηκε και στο εθνικό μας δίκαιο με τις διατάξεις των άρθρων 3 έως και 13 του Ν. 3312/2005 (ΦΕΚ 35 Α’) και είναι επικίνδυνη διότι θα οδηγήσει σε μείωση της αποταμίευσης στην Ευρώπη και κατ’ επέκταση θα θέσει σε μεγάλο κίνδυνο το ίδιο το κοινωνικό κράτος για το οποίο οι Ευρωπαίοι καμαρώνουν. Οι εγκέφαλοι των Βρυξελλών ισχυρίζονται ότι με τέτοια μέτρα ασφυκτικού ελέγχου της ιδιωτικής πρωτοβουλίας θα αποθαρρύνουν τη φοροδιαφυγή, αλλά αντίθετα η πράξη έχει δείξει ότι ο αριθμός των φοροφυγάδων μειώνεται με τη χαμηλή φορολογία και την απλοποίηση των φορολογικών διαδικασιών.
Το 2000 στη Λισσαβόνα οι Ευρωπαίοι έθεταν ως στόχο να γίνει σε 10 χρόνια η Ε.Ε. η πιο ανταγωνιστική οικονομία του κόσμου. Απ’ ότι φαίνεται ο στόχος αυτός όλο και πιο πολύ απομακρύνεται. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Eurostat ακόμη και μετά την είσοδο των 10 νέων μελών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη μείωση που ακολούθησε του δείκτη φορολογικής επιβάρυνσης (tax burden) ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 40,3% με στοιχεία του 2003 (Βλ. Ανακοίνωση Eurostat 134/2005 της 21/10/2005), η παραγωγικότητα του ευρωπαίου εργαζόμενου είναι περίπου 15% χαμηλότερη από αυτή του Αμερικανού. Αν σ΄ αυτό προστεθεί και η πρόβλεψη ότι το 2050 για κάθε 100 εργαζομένους στην Ευρώπη το κοινωνικό κράτος θα πρέπει να συντηρεί 70 συνταξιούχους, καταλαβαίνει κανείς ότι μόνο με ριζικές τομές θα μπορέσουμε να φαντασθούμε το μέλλον των παιδιών μας χωρίς να τρομάζουμε. Η δραστική μείωση της φορολογίας και του κρατικού παρεμβατισμού είναι μονόδρομος για την Ευρώπη. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται πολιτικό όραμα, αφύπνιση των ευρωπαϊκών λαών και συνειδητοποίηση της νέας πραγματικότητας, κάτι βέβαια που δεν διαφαίνεται πουθενά και ιδιαίτερα στη χώρας μας.